Hasan Tahsin Kocabaş

Uzatmayacağım… Artık fiili gazetecilik yap(a)mıyorum… Ama o kadar onur duyduğum bir görevim var ki, ne zaman ne de sağlık durumu etkilemiyor beni. TV’de yıllarca

Bugün 9 Eylül… İzmir’in kurtuluş günü… Kutlu olsun… Yazının devamı gelecek…

Bundan sadece on yıl önce biri çıkıp da, 47. doğum günü pastamı bir Ortodoks papazın elinden alıp, bir kilisede keseceğimi söyleseydi ne olurdu acaba?

Küçük bir çocuk, iki, bilemedin üç yaşında… Kendi kendine oynuyor, elindeki oyuncak kamyonuyla… Seslenince bakıyor, biraz gülümsüyor, ama gözlerinin ta içinde bir sıkıntı var.

Kimsenin umurunda olmayabilir… Ciddiye de alınmayabilir… Yalan yanlış bilgilerle infaza mahkum edilmiş de olabilir. Neyse ne işte… 2002’nin 8 Nisan’ın da başladığımız “Sabah Resimleri”

Elime kalem almayalı uzun zaman oldu. Aslında bir süre daha da almayı düşünmüyordum. Çünkü son yıllarda en kolay sahip olunan meslek haline geldi gazetecilik…

İletişim “yerlerde” sürünüyor… Fuzuli’nin o mısraları sanki “resmen” yaşama geçmiş gibi. “Selam verdüm, rüşvet değuldur deyu almadılar!” Selam de öyle… Sormak, konuşmak, tartışmak da

Belediyelerde “yeni dönem” başladı ve sokaklar hizmet bekliyor, yenilik bekliyor. Şimdi kadrolar falan derken bir bakmışız seçimlerin üzerinden çok zaman geçmiş. İzmir’de “bütünşehir” anlamında

Vardık mı seçime? Yarın “yasak” olduğundan, yazarsak çiçek böcek nasıl yazarım onu düşünüyorum şimdi kara kara… Demokrasi adına her türlü kitlesel yasağı hafiften yaşamaya

Kusura bakmayın, bugün bu satırların yazarı “okunsun” diye yazmıyor. Bugün bu satırların yazarı, tarihe kayıt çakmak için, oldukça önemsiz bir şekilde kelimeleri yan yana